《對聯集》(42)剪燭吹口哨澆眉
寒霜凝花淚= = = =蘇月惆悵秋聲
素袖覆霜月影= = = =青絲柳寄鄉愁。
宋的詩是壹場秀= = = =元曲長歌滿秋。
受傷的秋天從穿上衣服開始= = = =當月亮變得更長時，切蠟燭唱歌。
春暖花開= = =秋夢有半個月不太冷。
梅花屋外的雪= = =雨中的壹簾竹影。
月亮笑人參葉落= = = =風眠客醉不相親
沈波月光雲低著頭= = = =切蠟燭，笛聲和水簇眉毛
國泰民安倚長劍= = = =笛聲為故人唱秋。
僧多粥少互不幹涉= = =悲喜統壹* * *為歌唱。
殘破梅花詩已= = =拂去柳葉，明月猶在。
需要壹點努力才能變得精彩= = = =這樣練習，讓自己保持清閑。
橋霜徑獨詩人，暗毒菊= =短笛秋風飄零心，慢舟。
我無心吟詩，柳帶輕韻與春= = =我有心研墨，梅斜雪徑輕香。
這是什麽？笑醉，春風憂醉，雨= = =彈弦問月，聽秋水詩。
龍隱瀟峰，風起雲湧，我以君臨山水為榮= = =雁過洪飛，霜凝菊花，月撫琴弦簫。